By tremor 
Opłata reklamowa pełni w polskim porządku prawnym istotną funkcję fiskalną. Stanowi dodatkowe obciążenie nakładane przez gminy na podmioty zamieszczające reklamy zewnętrzne. Ustawodawca wprowadził taką daninę, aby porządkować przestrzeń publiczną i zapewnić władzom lokalnym środki na zadania związane z ładem przestrzennym. Jednocześnie opłata reklamowa, w opinii wielu ekspertów, przekłada się na ograniczenie zjawiska niekontrolowanego rozprzestrzeniania tablic reklamowych i banerów. W polskich realiach funkcjonują różne rodzaje podatków i opłat lokalnych. Opłata reklamowa należy do stosunkowo nowych konstrukcji, lecz coraz więcej gmin decyduje się na jej wprowadzenie. Wymaga to nie tylko odpowiedniej uchwały rady gminy, lecz także opracowania zasad i stawek, które nie przekroczą limitów przewidzianych przepisami. Warto wspomnieć, że opłata reklamowa funkcjonuje na podstawie ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych. Jej art. 17a i kolejne regulują istotne aspekty pobierania tej należności. W orzecznictwie pojawiają się liczne kwestie sporne związane z interpretacją przepisów. Wiele rozstrzygnięć wskazuje na konieczność precyzyjnego formułowania uchwał wprowadzających opłatę.
Wskazano tam, że opłata reklamowa obejmuje część stałą i część zmienną. Część stała jest niezależna od wielkości nośnika czy rodzaju reklamy, a część zmienna odnosi się do powierzchni ekspozycji. Gminy ustalają te parametry w uchwale, zaś właściciele banerów lub tablic uiszczają należność zgodnie z obowiązującymi stawkami. Wiele osób zadaje sobie pytanie, czy opłata reklamowa zawsze wymaga zapłaty, jeżeli na danym terenie obowiązują przepisy w tym zakresie. Przepisy ustawy wskazują, że taki obowiązek może powstać, gdy reklama znajduje się na obszarze objętym tzw. uchwałą krajobrazową lub innym aktem, który wprowadza opłatę. Gmina musi określić granice stref objętych regulacjami.